|
|
Głębia
Z pejzaży Ameryki Południowej, Irlandii i innych krajów swoich podróży wybiera drogi, nieba, jeziora i ich powierzchnię. Pierwszy plan, zaskakujący niezwykłościa i niemal abstrakcją, wskazuje oku, by szło dalej i sięgnęło poza - i ponad.
Odważmy się na więcej: ta głębia jest do odnalezienia w dziecięcych spojrzeniach, które Dominik potrafił uchwycić. Żadne nie jest obojętne, a każde z nich wzywa tego, kto się w nie wpatruje, by odgadł tajemnicę rodowodu maluczkich, ich rodzenia się; by próbował przeczuć ich przyszłość. Ta głębia czasu, która nadaje człowiekowi jego specyficzny wymiar, jest w pełni obecna w tych, jakże przecież młodych, oczach dzieci. Jest też, w najbardziej bolesnych obrazach, głębia cierpienia - i jest wielka głębia czułości w przepełnionym od niepamiętnych czasów bożą miłością, spuszczonym wzroku matki kontemplującej swe owinięte w pieluszki dziecko.
Podejmując w tak młodym wieku współzawodnictwo z Nicolas Bouvier (1929-1998) - będącym wzorcem kontemplacyjnego podróżnika, szwajcarskim pisarzem i fotografem, który w wieku lat siedemnastu rozpoczął swoje wędrówki od podróży do Laponii i który uczył nas “sposobu użycia świata” (L’usage du monde, 1963) (...)
|
