|
Napisać parę linii, wdmuchnąć trochę z siebie w zbyt pustą dotąd biel. Lecz pióro ześlizguje się delikatnie ze zmęczonych palców, zdaje się chwilę wahać, po czym z rezygnacją spada.
Może to ten niekończący się lot, a może zerwane więzi z tym, co mi bliskie, co znam i kocham, tłumią pisanie. Sam nie wiem. Mimo to usiłuję gonić za iskierkami, które rozbiegają się po moich myślach. Już, już, zdaje mi się, mam je pochwycić, ale to złudzenie: śmieją się ze mnie, umykają, gasną, pojawiają się ponownie, żywsze jeszcze. Nagle, białą pustkę musnąwszy, spływają na nią zatrwożone, wahające się, w każdej chwili gotowe do odlotu.
*
Staję na innej ziemi, wśród nocy. Skrzypiąca taksówka wiezie mnie przez południowoamerykańską metropolię. Szosą ludzie pchają samochody, a raczej pordzewiałą, sypiącą się stal; inni przekraczają mroczną smugę jezdni tuż przed zmęczonymi kołami wozu, który nie przejmując się tym przemyka wśród ziejących w niej dziur.
|
|
|
